zelf ff uitrusten
Na een nachtwake op dinsdag en woensdag een nachtelijke thuisrit, vanmorgen om 6 uur naar bed, zometeen lekker slapen! Morgen weer een dag en verder met alles regelen. Müde....
Het doet ons goed, die stroom van lieve reacties hier en ook op de mail, Hyves, Facebook. Ja, blijf bij de tijd, haha, al twitter ik dit niet rond; het bereik blijkt groot!
Het ging ook heel snel ineens. Mijn lieve grote man kon dit niet redden, je zag het aankomen en hij wist het denk ik vast ook wel. Zette het zoals altijd opzij, door alle mogelijkheden aan te pakken om aan de gang te blijven. Onvoorstelbaar, je moest hem bij alles helpen om te bereiken dat hij het gevoel kreeg dat hij het nog kón. Via een tillift van bed naar rolstoel, benen helpen optillen om de voeten op de trappers te zetten. De trapmachine heeft hij zondag en maandag niet op de 'automaat' gehad, zodat hij kon zeggen: "ik heb gefietst". Wanneer je zondag had gevraagd of we naar een hospice zouden gaan, dan had hij me aangekeken met die blik van 'waar praat je me nou over' ik weet het zeker. Hij wilde revalidatie, naar een gymzaal. Totdat dinsdagmorgen vroeg het vocht in de buik ging ontsteken, wat een pijn moeten lijden. Woensdag nog meer vocht, overal vocht, volgens mij voelde hij dat toen ineens overal en zei het ook. De lever gaf de hele zomer al drukkende pijn op de borst. Daarna de darmoperatie met alle complicaties. Niet teveel stilstaan bij pijn, doorgaan. Hopend op meer energie, "moet weer aan de gang". Wilde gewoon niet zien dat hij elke keer in plaats daarvan alleen inleverde. Alles ervoor gedaan, zoveel grenzen samen verlegd. Zoveel dilemma's meegemaakt. Ik besefte me een paar weken geleden dat het rouwen eigenlijk al een paar jaar geleden is begonnen. Tot het laatste dilemma: los moeten laten/rust zóó gunnen.
Bedankt voor jullie steun, heel fijn is dit. Een telefoontje, sms-je, jullie gedachten, een knuffel en niet te vergeten een echte kaart en tekeningen van kinderen.